Miało zapobiec powodzi tandety

W myśl § 80 tego rozporządzenia podatek różnicowano zależnie od liczby mieszkańców gminy, w której wyświetlano film, oraz od wartości i treści filmu. Oceny dokonywano tylko na wyraźną prośbę zainteresowanego. Filmy w uprzednim okólniku ocenione jako historyczne, krajoznawcze czy naukowe, tu otrzymały wspólną nazwę „kształcące”. Od tych filmów wysokość podatku nie mogła przekraczać 3% ceny biletu. Zgodnie z tym okólnikiem filmy krótkometrażowe o tematach polskich, wyświetlane jako dodatki do programu zasadniczego, wpływały na obniżenie ogólnej sumy podatku komunalnego: nieme o 5%, dźwiękowe o 10%. O ile zaś otrzymały ponadto ocenę „artystyczny” lub „kształcący”, obniżały podatek: nieme o 10%, dźwiękowe o 20%. W 1934 r. z filmów krótko- metrażowych zostały wyróżnione „propagandowe”, które wpływały na obniżenie podatku: nieme o 10%, dźwiękowe o 15%. Filmy reklamowe nie wpływały na zmianę stopy podatkowej. Zapowiedziana w omówionym rozporządzeniu instrukcja, podpisana przez ministrów WRiOP J. Jędrzej ewicza i Spraw Wewnętrznych B. Pie- rackiego 20 kwietnia 1933 r., ustanawiała przy Ministerstwie WRiOP Komisję Oceny Filmów. Komisja ta kwalifikowała pod względem artystycznym i kształcącym filmy dozwolone przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych do wyświetlania publicznego. Posiedzenia kwalifikacyjne obu Ministerstw odbywały się łącznie. Terminy i miejsce ustalało Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.